Urban Policy and Municipal Governance as a Field of Struggle to Overcome the Care Crisis: The Experience of Istanbul Metropolitan Municipality Nurseries ‘Child Activity Centers’.

Abstract

This study explores the opportunities and limits of municipal policy interventions to the 'care crisis', which is defined as inability to produce the social capacity to meet increasing care needs, particularly for the youngest and the oldest in the society. The theoretical framework draws on the social reproduction perspective of Marxist feminists, the political economy approach to the care crisis, and the growing critical urban studies literature on (radical) new municipalism. Starting from feminist urban theory, I emphasize the conceptual benefits of seeing the urban itself as a process of social reproduction and seek concrete policy responses to the decommodification of care as a public responsibility and a point of resistance to patriarchal capitalist interests on urban land rent. I discuss the institutional potential and transformative impact of 'care-full municipalism' approach at the intersection of urban planning, zoning, and social policy, which enables the provision of early childcare as an urban resource. The paper empirically focuses on the Istanbul Metropolitan Municipality’s childcare centers (Child Activity Centers) developed as a project since 2019. This study aims providing theoretical, empirical, and political contribution to seeing the urban as a process and municipalism as a scale of political organization for the imagination of social reproduction within, against and beyond the hegemony of patriarchal capitalist system through a collective provision and maintenance of care.

Bu çalışma, sistematik olarak artan bakım ihtiyaçlarını karşılayacak sosyal kapasitenin üretilememesi olarak tanımlanan 'bakım krizine' kentsel politika ve kent ölçeğinde müdahalenin imkân ve sınırlarını araştırıyor. Teorik çerçeve, Marksist feministlerin toplumsal yeniden üretim perspektifinden, bakım krizine ekonomi politik yaklaşımdan ve (radikal) yeni belediyecilik akımını inceleyen eleştirel kent çalışmaları yaklaşımından yararlanıyor. Feminist kent teorisinden yola çıkarak, kentin kendisini bir toplumsal yeniden üretim süreci olarak görmenin kavramsal faydalarını vurguluyor; kentsel arazi rantı üzerindeki patriarkal kapitalist çıkarlara karşı bir direnç noktası ve özünde kamusal bir sorumluluk olarak bakımın meta-dışılaştırılmasına yönelik somut politika yanıtları arıyorum. Kentsel planlama, imar ve sosyal politikanın kesiştiği noktada, çocuk bakımının kentsel bir kaynak olarak sağlanmasını mümkün kılan 'bakım odaklı belediyecilik' yaklaşımının kurumsal potansiyelini ve dönüştürücü etkisini tartışıyorum. Çalışmanın ampirik odağında, İstanbul Büyükşehir Belediyesi'nin 2019 yılından bu yana bir proje olarak geliştirdiği çocuk bakım merkezleri (Çocuk Aktivite Merkezleri) bulunuyor. Bu çalışma, bir süreç olarak kent ve politik örgütlenme ölçeği olarak belediyeciliğin, kolektif bir bakım kurgusu sayesinde patriarkal kapitalist sistemin hem içinde hem karşısında hem de ötesinde bir toplumsal yeniden üretim tahayyülünün imkânları üzerine kuramsal, ampirik ve politik bir katkı sunmayı amaçlıyor.